vrijdag, februari 10, 2006

En dan gaat het ineens wat minder...

Want je hebt ineens helse steken in je zij. Eerst ga je ervan uit dat het niks is, maar na verloop van tijd komen de steken vaker en zijn ze pijnlijker.
En dan zit je in de auto op weg naar IJsselstein en wil je wat te drinken pakken. Niks aan de hand zou je zeggen, tot het moment dat je daadwerkelijk wat doorslikt en je het gevoel hebt dat het ergens in je lichaam verdwijnt, maar niet op de plek waar je het verwacht.
In plaats van linksaf te slaan naar IJsselstein dus maar rechtsaf geslagen richting Nieuwegein, om me daar te melden bij de Eerste Hulp.
Om dan in geuren en kleuren te vertellen dat je in Belgie geopereerd bent en dat je dat moet melden (gelukkig schijnt dat alleen maar de eerste drie maanden moeilijk te zijn) en wat er precies met je gebeurd is. (Hoe heet die operatie en wat doen ze precies?) Om vervolgens te horen te krijgen dat je maar beter naar Belgie kan gaan, want daar hebben ze tenslotte alle gegevens. Gelukkig had ik Lemmens onlangs aan de telefoon gehad die zei dat ik ook rustig naar Nieuwegein kon gaan, wat ik dus ook maar gezegd heb.
Uiteindelijk zou de mevrouw aan de balie overleggen met de artsen en werd ik toch geholpen.
Mijn verhaal van de steken (het is alsof je de hele coopertest hebt gelopen en dan steken in je zij krijgt alleen dan wat hoger (niet dat ik ooit een volledige coopertest heb gelopen, maar toch :P) verteld en toen het slikken wat zo'n pijn deed waarbij ik het gevoel had dat ik een Interpolis reclame aan het naspelen was (Vrouw gooit pan met water leeg in gootsteen, water komt via een buis aan de andere kant van de kamer weer terug). Aanvankelijk moest de arts er wel om lachen, maar al snel werd hij wat serieus nadat hij naar mijn longen geluisterd had en dergelijke.
Het kon zijn dat ik een tussenwervelspiertje verrekt had, maar hij was eigenlijk bang voor longembolie. Dus, bloedprikken, hartfilmpje en longfoto's en dan met de longarts kijken naar wat er aan de hand was.
Na de foto's en het bloedprikken (weer 5 buisjes bloed minder, 3 gaatjes rijker) kwam de longarts. Op de foto's was niets te zien. Ze wilde toch nog de bloeduitslagen afwachten, maar toen die eenmaal binnen waren was het niet meer nodig om een hartfilmpje te maken.
Het enige wat niet helemaal lekker zat was dat mijn witte bloedcellen wat hoog waren. Nou was dat na de operatie ook zo, dus daar zag ik niets bijzonders in.

Tot gisteren en vandaag, toen ik me echt zwaar beroerd meerdere malen boven de toiletpot heb laten hangen. Ik heb gewoon een flinke griep te pakken lijkt het wel.

1 Comments:

At 15 februari, 2006 11:49, Anonymous Anoniem said...

Klinkt niet zo fijn dit verhaal. Hopelijk is het snel weer over.

 

Een reactie posten

<< Home